(14) Albowiem wszyscy ci, których
prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. (15) Nie
otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale
otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: Abba, Ojcze!
(16) Sam Duch wspiera swym
świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi.
(17) Jeżeli zaś jesteśmy
dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa,
skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale.
OGÓLNEROZWAŻANIE
Apostoł
Paweł zajmuje stanowisko wobec zarzutu, że w wyniku jegodoktryny o usprawiedliwieniu ucierpi
ukazywany przez Prawo etos i nic nie powstrzyma rozluźnię obyczajów.
Nie jest to jednak prawda. Skoro
wierzący przestali kierować się w życiu jedynie cielesnymi zachciankami i
wybrali drogę świętości, to tym bardziej muszą okazać się ludźmi uczciwymi,
pobożnymi i dobrymi.
Nowe życie w Duchu wyraża się przede
wszystkim w postawach i czynach, które odpowiadają godności dziecka Bożego.
Oznaką nowego życia jest także wolność od wszelkiego rodzaju lęku, który
charakteryzował pogan.
Ponieważ nie znali oni Boga,
praktykowali różne obrzędy magiczne, aby oddalić od siebie przekleństwo
domniemanych bóstw i zapewnić sobie pomyślność.
Chrześcijanin nie ma z tym nic
wspólnego, ponieważ wie, że jest dzieckiem Boga, który jest jedynym Stwórcą i
Panem wszechświata,
O tym zapewnia także Duch Boży, który
przebywa w wierzących. Chrześcijanie są oczywiście świadomi tego, że dopóki
przebywają na tym świecie, ich dziedzictwo Boże realizuje się pośród wielu
cierpień, jakie niesie codzienność.
Ale skoro ma się udział w cierpieniach
podobnych do cierpień Chrystusa, to na pewno otrzyma się nagrodę podobną do
Jego chwały w niebie.
ROZWAŻANIAWGWERSETÓW
Rz. 8:14Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch
Boży, są synami Bożymi.
ØProwadzenie
przez Ducha ma charakter wewnętrzny, a nie zewnętrzny i składa się z prawa
Ducha życia.
Werset
ten mówi o tym, że jesteśmy prowadzeni przez Ducha, nie zaś o tym, że Duch nas
prowadzi. Wynika stąd, że chociaż Duch jest gotów nas prowadzić, to do nas
należy inicjatywa, byśmy Mu na to pozwolili.
Oznacza
to że musimy opierać się na Nim i Go mieć w swoim życiu, i że musimy uśmiercać
wszystko, co jest w nas ze starego stworzenia.
Nie ma
konieczności, byśmy szukali prowadzenia Ducha, skoro jest już ono obecnie w
naszym wnętrzu – mieszka w naszym odrodzonym duchu. Jeśli w swoim życiu
będziemy podążać za tym prowadzeniem, nasze postępowanie i zachowanie dowiodą,
że jesteśmy synami Boga.
ØProwadzenie
tutaj to nie tylko coś, coczyni Duch.
Sam Bóg staje się prowadzeniem w naszym duchu.
Jeśli
będziemy troszczyć się o Niego jako o osobę, która w nas zamieszkuje,
samodzielnie będziemy przez Niego prowadzeni.
Rz. 8:15„Wszak nie wzięliście ducha niewoli, by znowu
ulegać bojaźni, lecz wzięliście ducha synostwa, w którym wołamy: Abba, Ojcze!”
ØNasz
odrodzony ludzki duch, zespolony z Duchem Syna Boga.
Synostwo
w tym duchu obejmuje życie, pozycję, życie codzienne, radowanie się, prawo
pierworództwa, dziedzictwo i ujawienie się syna.
Takie
wszechobejmujące synostwo jest teraz w naszym duchu.
ØPo odrodzeniu
już nie jesteśmy już tylko Bożymi stworzeniami; jesteśmy jego dziećmi. Z uwagi
na to, że narodziliśmy się obecnie z Boga i jesteśmy z Nim spokrewnieni na
podstawie życia, nazywanie Go Ojcem przychodzi nam zupełnie naturalnie i
sprawia przyjemność.
Rz. 8:16Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym,
że dziećmi Bożymi jesteśmy.
ØWerset
ten mówi, że Duch świadczy i że nasz duch też świadczy.
Czytamy w
nim, że Duch świadczy z naszym duchem. Wskazuje to, że nasz duch musi wykazać
inicjatywę i świadczyć w pierwszej kolejności; wówczas Duch będzie świadczył z
naszym duchem.
ØUkazuje
to, że Duch Boży, mieszka dziś w naszym odrodzonym ludzkim duchu.
Te dwa
duchy są jedno; żyją razem jako jeden zespolony duch [zob.
1 Kor 6:17 „Kto zaś łączy się z Panem, jest z nim jednym duchem.”]; [zob. Jan 3:6,4:24„Co się narodziło z ciała, ciałem jest, a co
się narodziło z Ducha, duchem jest.”;„Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w
duchu i w prawdzie.”].
ØGdy
wołamy: „Abba Ojcze”, towarzyszy temu świadectwo, które składa Duch.
Takie
świadczenie poświadcza nam i zapewnia nas o tym, że jesteśmy dziećmi Boga,
które maj Jego życie; ogranicza nas też i zawęża do życia i postępowania, które
jest zgodne z tym życiem, pasuje do tego, że jesteśmy dziećmi Boga.
Duch
świadczy o najbardziej podstawowej więzi, jaką mamy z Bogiem, a mianowicie o
tym, że jesteśmy Jego dziećmi; nie świadczy o tym, że jesteśmy Jego synami lub
Jego dziedzicami.
To
świadczenie przez Ducha rozpoczyna się zatem od czasu naszych duchowych
narodzin, naszego odrodzenia.
Rz. 8:17„A jeśli dziećmi, to i dziedzicami,
dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko razem z nim
cierpimy, abyśmy także razem z nim uwielbieni byli.”
ØPokazuje
to, aby stać się dziedzicami, musimy spełnić pewien warunek.
Nie
jesteśmy dziedzicami tylko dlatego, że jesteśmy dziećmi Boga. Odkąd się
narodziliśmy i staliśmy się dzieci, musimy wrastać w życiu i stać się synami, a
następnie przejść przez cierpienia, prowadzące do otoczenia nas chwałą i
uczynienia prawowitymi dziedzicami.