List do Rzymian 8,14-17 - KCHB w Szczecinku

KCHB w Szczecinku

Kto ma Syna, ma życie,

kto nie ma Syna Bożego,

nie ma życia.

1Jana 5,12

Przejdź do treści

Menu główne:

List do Rzymian 8,14-17

Biblijne > List do Rzymian

ROZWAŻANIE

Słowa Bożego

List do Rzymian 8,14–17

(14) Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. (15) Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: Abba, Ojcze!

(16) Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi.

(17) Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale.

OGÓLNE ROZWAŻANIE

Apostoł Paweł zajmuje stanowisko wobec zarzutu, że w wyniku jego doktryny o usprawiedliwieniu ucierpi ukazywany przez Prawo etos i nic nie powstrzyma rozluźnię obyczajów.

Nie jest to jednak prawda. Skoro wierzący przestali kierować się w życiu jedynie cielesnymi zachciankami i wybrali drogę świętości, to tym bardziej muszą okazać się ludźmi uczciwymi, pobożnymi i dobrymi.

Nowe życie w Duchu wyraża się przede wszystkim w postawach i czynach, które odpowiadają godności dziecka Bożego. Oznaką nowego życia jest także wolność od wszelkiego rodzaju lęku, który charakteryzował pogan.

Ponieważ nie znali oni Boga, praktykowali różne obrzędy magiczne, aby oddalić od siebie przekleństwo domniemanych bóstw i zapewnić sobie pomyślność.

Chrześcijanin nie ma z tym nic wspólnego, ponieważ wie, że jest dzieckiem Boga, który jest jedynym Stwórcą i Panem wszechświata,

O tym zapewnia także Duch Boży, który przebywa w wierzących. Chrześcijanie są oczywiście świadomi tego, że dopóki przebywają na tym świecie, ich dziedzictwo Boże realizuje się pośród wielu cierpień, jakie niesie codzienność.

Ale skoro ma się udział w cierpieniach podobnych do cierpień Chrystusa, to na pewno otrzyma się nagrodę podobną do Jego chwały w niebie.

ROZWAŻANIA WG WERSETÓW

Rz. 8:14 Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi.

Ø Prowadzenie przez Ducha ma charakter wewnętrzny, a nie zewnętrzny i składa się z prawa Ducha życia.

Werset ten mówi o tym, że jesteśmy prowadzeni przez Ducha, nie zaś o tym, że Duch nas prowadzi. Wynika stąd, że chociaż Duch jest gotów nas prowadzić, to do nas należy inicjatywa, byśmy Mu na to pozwolili.

Oznacza to że musimy opierać się na Nim i Go mieć w swoim życiu, i że musimy uśmiercać wszystko, co jest w nas ze starego stworzenia.

Nie ma konieczności, byśmy szukali prowadzenia Ducha, skoro jest już ono obecnie w naszym wnętrzu – mieszka w naszym odrodzonym duchu. Jeśli w swoim życiu będziemy podążać za tym prowadzeniem, nasze postępowanie i zachowanie dowiodą, że jesteśmy synami Boga.

Ø Prowadzenie tutaj to nie tylko coś, co czyni Duch. Sam Bóg staje się prowadzeniem w naszym duchu.

Jeśli będziemy troszczyć się o Niego jako o osobę, która w nas zamieszkuje, samodzielnie będziemy przez Niego prowadzeni.

Rz. 8:15 „Wszak nie wzięliście ducha niewoli, by znowu ulegać bojaźni, lecz wzięliście ducha synostwa, w którym wołamy: Abba, Ojcze!”

Ø Nasz odrodzony ludzki duch, zespolony z Duchem Syna Boga.

Synostwo w tym duchu obejmuje życie, pozycję, życie codzienne, radowanie się, prawo pierworództwa, dziedzictwo i ujawienie się syna.

Takie wszechobejmujące synostwo jest teraz w naszym duchu.

Ø Po odrodzeniu już nie jesteśmy już tylko Bożymi stworzeniami; jesteśmy jego dziećmi. Z uwagi na to, że narodziliśmy się obecnie z Boga i jesteśmy z Nim spokrewnieni na podstawie życia, nazywanie Go Ojcem przychodzi nam zupełnie naturalnie i sprawia przyjemność.

Rz. 8:16 Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy.

Ø Werset ten mówi, że Duch świadczy i że nasz duch też świadczy.

Czytamy w nim, że Duch świadczy z naszym duchem. Wskazuje to, że nasz duch musi wykazać inicjatywę i świadczyć w pierwszej kolejności; wówczas Duch będzie świadczył z naszym duchem.

Ø Ukazuje to, że Duch Boży, mieszka dziś w naszym odrodzonym ludzkim duchu.

Te dwa duchy są jedno; żyją razem jako jeden zespolony duch [zob. 1 Kor 6:17 „Kto zaś łączy się z Panem, jest z nim jednym duchem.”]; [zob. Jan 3:6, 4:24 „ Co się narodziło z ciała, ciałem jest, a co się narodziło z Ducha, duchem jest.”; „Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie.”].

Ø Gdy wołamy: „Abba Ojcze”, towarzyszy temu świadectwo, które składa Duch.

Takie świadczenie poświadcza nam i zapewnia nas o tym, że jesteśmy dziećmi Boga, które maj Jego życie; ogranicza nas też i zawęża do życia i postępowania, które jest zgodne z tym życiem, pasuje do tego, że jesteśmy dziećmi Boga.

Duch świadczy o najbardziej podstawowej więzi, jaką mamy z Bogiem, a mianowicie o tym, że jesteśmy Jego dziećmi; nie świadczy o tym, że jesteśmy Jego synami lub Jego dziedzicami.

To świadczenie przez Ducha rozpoczyna się zatem od czasu naszych duchowych narodzin, naszego odrodzenia.

Rz. 8:17 „A jeśli dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko razem z nim cierpimy, abyśmy także razem z nim uwielbieni byli.”

Ø Pokazuje to, aby stać się dziedzicami, musimy spełnić pewien warunek.

Nie jesteśmy dziedzicami tylko dlatego, że jesteśmy dziećmi Boga. Odkąd się narodziliśmy i staliśmy się dzieci, musimy wrastać w życiu i stać się synami, a następnie przejść przez cierpienia, prowadzące do otoczenia nas chwałą i uczynienia prawowitymi dziedzicami.